IML wandelingen zijn er over de hele wereld.   In Nederland maakt bijvoorbeeld de vierdaagse in Nijmegen ook deel uit van het Internationale IML circuit.

Zo viel ons oog op de IML wandeling in Oostenrijk die in Leutasch word gelopen.

Vroeger was de startplaats Seefeld maar om organisatorische redenen is men verkast

naar Leutasch dat op een steenworp afstand van  Seefeld ligt.   

Het leek ons wel eens leuk om aan zo,n IML wandeling mee te doen.  Dus voor de eerste

keer in 2015 ingeschreven voor de drie daagse Einhornmarsch in Leutasch.

En daarna natuurlijk een overnachtingsadres gezocht. Lui als wij zijn wilden wij een

overnachting zo dicht mogelijk bij de start/finish plek in Leutasch.

En dat vonden wij ook nog, een hartstikke leuk pension op loopafstand van de

Wettersteinhalle in Leutasch waar het wandel evenement  georganiseerd wordt.

Gezien de ligging van Leutasch kun je er vanuit gaan dat het geen vlak parcours zal

zijn. We laten ons verassen. en kiezen in 2015 voor de langste afstand te lopen.

Dat wil zeggen drie dagen elke dag 42 km, dan val je onder de Marathonis groep (-:

Aanmelden is  in de Wettersteinhalle in Leutasch op ongeveer 10 minuten lopen

vanaf ons pension, meer zal het niet geweest zijn. 

We hadden trouwens een nachtje langer geboekt omdat we ook graag op eigen gelegenheid

de omgeving wat wilden verkennen en we hebben toch tijd zat!

Echt druk is het niet, we horen dat deze wandeling te kampen heeft met jaarlijks

teruglopende aantallen deelnemers.  Beetje jammer.

De start van de 42 km is al om 07.uur.   Wij starten echter later, ergens zo tegen 8 uur.

De tijdslimiet ligt ergens rond vijf uur in de middag en dat halen we ook wel als we

een uurtje later starten.  Dat heeft ook te maken met het feit dat we zo vroeg niet

kunnen ontbijten en dat willen we wel graag.  Dus eerst op ons gemak ontbijten

om zeven uur, dan naar de startlocatie en weg.  Omdat het niet zo druk is lopen er ook vaker andere wandelaars voor je, en dat is wel prettig.

Over het algemeen zijn de routes goed aangegeven maar toch niet voor 100 procent.

Ook met de afstanden neemt men het niet zo nauw.   42 km was het nergens.  Twee keer dik 44 km en een keer hadden we zelfs 49 km op de teller.  Bij deze laatste keer hebben wij ons wel zowat 3 km verlopen maar dan blijven er nog ruim meer als 42 over.    Daar had men wat meer aandacht aan mogen schenken en hoorden we meer mensen over mopperen.

De omgeving maakt heel veel goed. Je loopt langs kabbelende bergriviertjes en hebt mooie uitzichten.  Om de zoveel tijd zijn er postpunten waar je de stempelkaart die je gekregen hebt moet laten afstempelen. Er is vaker drinken en een kleine versnapering. Wij hebben echter altijd een lunchpakket bij die we bij het ontbijt hebben klaargemaakt.  

Dan zoeken we ons zelf altijd een plekje uit om te picknicken.

Rechtsboven de Hohe Munde waar al mooi het ochtendlicht op valt.   Deze berg is ruim

2600 meter hoog en maakt deel uit van het Miemingergebergte in Tirol.

Hier even lekker zitten langs de Leutascher Ache een kleine zijrivier van de Isar.

Omdat je de lange afstand loopt zul je het weten ook.  Steeds wanneer je terug naar Leutasch loopt mag de lange afstand nog een "strafrondje" Leutasch doen.  Waar de anderen rechtstreeks naar de  Wettersteinhalle  mogen zo mag de lange afstand nog een beetje van Leutasch en omgeving genieten.  Afkorten en stiekem naar de hal is er mooi niet bij want net amper 2 km. voor de finish  is nog een laatste stempelpost. 

Het mooie van de omliggende dorpjes/gehuchten is dat je steevast getrakteerd wordt op prachtige blommenbakken bij de woningen, dus zo,n ramp is dat strafrondje in Leutasch

ook weer niet.

Het leuke aan dit soort wandelingen is dat er diverse nationaliteiten mee doen.

Uit Canada, uit Japan, uit Rusland, uit Finland en ga zo maar door.  De Nederlanders zijn echter het meest vertegenwoordigd en dat zie je al aan het aantal Nederlandse

kentekens op de parkeerplaats van de sporthal.

Sport verbroederd, een Canadees, een Hollander, Russen en Japanners  met fototoestel, uiteraard .

De wandelingen zijn afwisselend maar niet echt moeilijk. Soms wel even flink klimmen maar het valt eigenlijk best wel mee.  De drie dagen van Knittelfeld bijvoorbeeld was inspannender met grotere hoogteverschillen.   Deze IML wandeling is trouwens halverwege september, dus de kans op heel warm weer is al klein.  

Tijdens een dezer dagen kom je ook door de Leutaschter Geisterklamm , zo'n eng ding met ladders en bordessen  langs steile rotswanden.  Onderweg zijn er allemaal sprookjesfiguren

die je wat proberen wijs te maken. Een mooie kloof om door te lopen met op verschillende

plekken plekken waar je van het uitzicht naar de waterval diep beneden je kunt

genieten.  Er schijnt een of andere geest te wonen maar die hebben we helaas niet

gezien of we hebben niet goed opgelet dat kan natuurlijk ook.

De Hohe Munde met nog wat laaghangende mist.

Er zijn onderweg genoeg mogelijkheden om ergens in een of andere "Stube"  iets

te nuttigen. Hier was een forellenvijver waar je op een terras uiteraard een lekker

visje kon eten.

Rechts de Weidachsee waar heel veel forellen in zwommen..

We hebben de IML wandeling in Leutasch in 2015 en 2016 gelopen.  In 2015 hebben we

drie dagen elke dag ruim 40 km gelopen.  In 2016 hebben we alleen de eerste dag

42 km gelopen en de beide andere dagen 20 km.  In 2016 hadden we gewoon

hartstikke slecht weer met veel regen. Voeg daarbij een hardnekkige achillespeesblessure

bij mij ( Jos)  en ik wilde het risico niet lopen om de zaak te verergeren.   Achteraf een goede zet om een pasje terug te nemen. De achillespeesblessure  heeft bijna een half jaar nodig gehad om geheel te herstellen en ik was zelfs even bang dat ons Nepal avontuur

in het geding zou komen, maar zover kwam het gelukkig net niet, met de nadruk op "net".

Soms ontmoet je tijdens zo'n wandeling mensen met wie het meteen "klikt" en Erik was

zo iemand. Een ontzettend sympathieke Duitser die ook iedere dag de langste afstand liep. Hij liep ongeveer ons tempo, waarschijnlijk iets sneller maar we konden het goed samen vinden.  Zo hebben we de eerste twee dagen lekker samen gelopen.  Erik was een echte lange afstand wandelaar.  Hij liep "ein hunderter hier en even later weer   ein "hunderter"da..

Vriendin mee, die dan vaak de kortere afstand liep.  Kortom beste Erik, we hebben genoten van je gezelschap.    De derde dag was je al voor ons weg en hebben we je niet meer gezien tot 's middags in de sporthal.  Bleek dat je je verlopen had en opeens in "de sneeuw zat" wat je de uitspraak ontlokte... "Ich glaub hier stimmt was nicht"  (-:

De startplaats lag vlakbij het riviertje waar we in het begin altijd langs liepen en waar langs

je ook vaker terug kwam.  Er was een soort van wanderlehrpfad met bankjes en

rustpunten.  Een mooi stukje natuur. 

Elke dag hadden wij zo'n 8 a 9 uurtjes nodig om terug in de sporthal te komen.

In de sporthal moest je je dan afmelden waarna je de stempelkaart voor de

volgende dag kreeg.  Tevens kon je in de sporthal wat drinken of iets eten. Voor

ons vaste prik was een grote fles Radler. 

Wat uitzichten op het Wettersteingebirge bij Leutasch.

Van 2016 heb ik niet veel foto's gemaakt.  Het was vaak slecht weer en toen wist

ik nog niet dat ik met een blog zou beginnen anders had ik beslist wel wat meer

foto's gemaakt.

Dat je met slecht weer ook leuke foto's kunt maken bewijst deze foto wel.

De driedaagse IML wandeling is zeker leuk voor iemand die deze wandeling nog nooit

gelopen heeft.  Een veel gehoorde klacht was echter dat de wandelingen al jaren

nagenoeg hetzelfde zijn.  Misschien is dat ook de reden van teruglopende deelnemers

aantallen. Erg druk was het niet. Maar goed, wij hadden er geen spijt van om meegedaan te hebben.  Of we nog eens mee doen? Ik denk het niet.  Toch ook voor ons behoorlijk ver rijden.  Dichterbij zijn ook leuke wandelingen.

Deze IML wandeling ligt ingeklemd tussen de IML wandeling in  Italië een week eerder en de IML wandeling in Tsjechië die een week later is.

Wat je nu zag is dat er nogal wat wandelaars er een drie weekse wandelvakantie gemaakt

hadden. Dus eerst Italië, daarna deze in Oostenrijk en dan fluks door naar Brno in

Tsjechië.  De Japanse groep had bijvoorbeeld een complete busreis geboekt naar deze drie wandelingen. Geef ze eens ongelijk, ze komen natuurlijk niet voor een wandeling helemaal uit Japan naar Oostenrijk.

Naast burgers deden ook militairen mee.  Of het vrijwillig was of dat het een "moetje"was om af te vallen, geen idee. Echt blij keken ze niet altijd, zeker niet als Manci langs gescheurd kwam.. (-:

En dan als beloning natuurlijk de diploma's  en Urkundes voor bewezen diensten.

In 2015 liepen wij 126 km en in 2016  82 km.