Van Jiri naar Gokyo.

Jiri-Lukla-Namche Bazaar-Gokyo-Namche Bazaar-Lukla.

aantal wandeldagen 17 met in totaal  bijna 200 km afgelegde kilometers. (gps)

Totaal aantal hoogtemeters stijgend/dalend  25092 meter (gps)

De Jiri trek  in de eerste week vergt bijna 8000 meter klimmen, terwijl

de tweede week naar Gokyo "slechts"  2775 meter klimwerk vereist.  

Juist door deze eerste zware week acclimatiseer je zeer goed waardoor

je de tweede week zowat vleugeltjes lijkt te hebben. Nou ja, bijna

vleugeltjes dan.

Met name in de eerste week is het constant op en af, 1000 meter

omhoog gevolgd door 1200 naar beneden en weer 500 omhoog.

Het duurt even voordat je daar aan went, maar...het went...en

uiteindelijk liepen we vaak liever naar boven als uren en uren

naar beneden wat vaak een grotere belasting voor knieën en voeten

is als bergop.    De tweede week, zeg maar na de haakse

bocht naar links ter hoogte van Kahri Khola  is het meer geleidelijk

naar boven richting de Gokyo meren.

Hieronder volgt voor de geïnteresseerden een dag tot dag verslag.  

Veel leesplezier!!

Donderdag 2 maart.

Vlucht om 14.40 uur vanaf airport  Budapest met Emirates met

aankomst om 23.05 uur in Dubai. Omdat we een lange tussenstop hebben en geen zin hebben om een nacht op een harde stoel rond te hangen nemen  we een overnachting in het Holiday Inn Express Dubai Airport  hotel dat op steenworp afstand van het vliegveld ligt.  

Vrijdag 3 maart.

Na een goed ontbijt  om 12.10 uur vertrek naar Kathmandu waar we keurig om 17.55 uur landen.

Het visum is deze keer online aangevraagd en we zijn benieuwd hoe dit gaat lopen op het vliegveld en dit ging verassend goed,  zie hiervoor  het kopje "visum"  rechts.

Na het ophalen van onze rugzakken naar buiten waar toch een en

ander veranderd is. Vroeger werd je meteen belaagd door een horde

Nepalezen die hun diensten aanboden variërend van het dragen van je

rugzak of een taxi naar   Kathmandu.  Nu heeft men hekken geplaatst

waarachter men braaf moet blijven staan met bordjes of A-viertjes in de hand

met namen erop. 

En zie, naar enig speurwerk staat iemand met bordje "mr. Groot".

Dat kan niet missen en even later zitten we in een taxi op weg naar ons 

hotel Amaryllis waar we twee nachten hebben geboekt.   

Zaterdag 4 maart.

Vandaag de hele dag tijd om de TIM card ( Registration Card for

Individual Trekkers)  te regelen en gelijk ook de permits voor de trekkingsgebieden

en het busticket voor de volgende dag naar Jiri. 

Op internet had ik wel al een beetje gekeken naar welke kant we

vanuit het hotel  moesten lopen maar dat liep toch wat anders. Thamel,

de toeristenwijk waar het hotel gelegen is is een wirwar van straatjes 

waar je al gauw niet meer weet of je nu naar links of naar rechts moet. 

Daar had ik overigens al een beetje rekening mee gehouden. 

Dus moet je inventief worden.  Zo werden wij al ras aangesproken

door een schoenpoetser die onze schoenen wilde poetsen.

Onze schoenen waren echter nog lang niet toe aan een poetsbeurt

maar gelijk kwam de vraag  "Do you know were the tourist office is" ?

Dat wist hij natuurlijk en naar goed Nepalees gebruik  " I bring you"

( tegen betaling natuurlijk )  en ook dan maar gelijk naar het busstation

voor de tickets.  Lang verhaal kort.  De jongeman bracht ons naar het

tourist office en daarna naar het busstation waar hij de tickets voor ons regelde.

Om 11 uur hadden wij dankzij hem  al onze paperassen

geregeld.  Onze dankbaarheid bestond uiteraard uit een aantal roepies

en aan zijn blije gezicht te zien zat dat wel goed. Verder die dag ons

ondergedompeld in de kakofonie van geluiden, kleuren en geuren van Kathmandu.       

Zondag 5 maart.  ( dag1 )

Vroeg uit de veren, half vijf om precies te zijn.  Onze bus vertrekt om 6 uur naar Jiri en men heeft ons op het hart gedrukt om een uur eerder aanwezig te zijn.  Een dag eerder, bij het regelen van het bus ticket was ons al duidelijk geworden dat het een grote chaos is op het busstation.  Het busstation ligt gelukkig niet ver vanaf het hotel en we hebben geoefend.  Geoefend in de weg te vinden en we zijn dan ook met 20 minuutjes bij het busstation waar we ons keurig met ons super expres bus ticket melden bij het kantoortje waar wij een dag eerder ook geweest zijn.  En zie, van alle kanten worden we geholpen, de buschauffeur himself meld zich en neemt ons mee naar een bus die precies aan de andere kant van het busstation ligt. Dat hadden we never en nooit gevonden.  We zijn de eersten en krijgen twee mooie plaatsen toegewezen. De bus is verder verrassend schoon en proper. Onze rugzakken gaan buiten aan de achterzijde in een afgesloten bagageruimte en daar maken we onze eerste fout.  Ik ging er vanuit dat die bagageruimte verder dicht was en het niet nodig was onze rugzakken in een plastic beschermingshoes te verpakken. Denkfout, hier kom ik later nog op terug.

De busrit.

De bus vertrok keurig om 06.00 uur en deed er bijna 9 uur over om ons  naar het eindpunt in Jiri  te brengen.  Onderweg wordt geregeld gestopt om passagiers in en uit te laten of voor een kleine "hoge nood" pauze .    Het is een hots-knots rit over stoffige wegen.  De Nepalezen weten dat en dragen over het algemeen een stofmasker.  Wij wisten dat niet dus zat het stof in onze oren, neus en op andere plaatsen waar stof maar kruipen kan.  Maar toegegeven, de rit verveeld geen moment.   Er gebeurd van alles om je heen.  De bijrijder die onder het rijden gewoon door een open raam op het dak kruipt om op verzoek van een passagier "iets" uit zijn bagage te halen en kinderen die een plastic "kotszakje" krijgen omdat het gehots en geklots toch iets te veel voor hun wordt.  

Maar aan alles komt een eind en dus ook aan deze enerverende busrit.  We hadden gehoopt om rond 13.00 uur in Jiri aan te komen omdat we dan nog fluks naar Shivalaya zouden kunnen lopen. Een wandeltochtje van ongeveer 3 a 4 uur.  Jiri is nu niet de meest leuke plaats om te overnachten, zodoende. Vuil, stoffig en rumoerig. Een plek om ze snel mogelijk te verlaten. Shivalaya is een veel leuker en vooral schoner dorpje om je eerste nacht  door te brengen. Maar aangezien we omstreeks 15.00 uur in Jiri kwamen durfden wij het niet meer aan om naar Shivalaya te lopen. Het idee om misschien in het donker te moeten gaan zoeken trok ons niet echt aan. Dus besloten we om de eerste nacht in Jiri te blijven in een overigens goede en propere lodge met vriendelijke eigenaar.  Jiri heeft overigens wel een mooie stoepa die we uiteraard bezichtigd hebben.

Dan onze eerste fout wat betreft de bagage.   Toen de klep aan de achterzijde van de bus openging herkende ik eerst onze rugzakken niet.  Een centimeters dikke stoflaag bedekte onze rugzakken. Een gevolg van 160 km rijden over stoffige wegen.  Gelukkig was het droog stof en na een klopbeurtje waren onze rugzakken weer enigszins herkenbaar.  Eind goed al goed.

Maandag 6 maart.

Jiri naar Sangbadana         

Start 1900 meter hoogte, 850 meter omhoog, 715 meter omlaag.

Afstand 11,78 km, lopen  7,5 uur.   

Route wikiloc.

Onze eerste echte wandeldag. Na alle voorbereidingen lang na uitgekeken. Hier zijn we voor gekomen. Lopen, lopen en nog eens lopen.  Genieten van de natuur, de mensen, de omgeving en van alles en nog wat.   Een vast plan hebben we niet. We zien wel hoe ver we de eerste dag komen.  De bedoeling is wel dat we via Shivalaya naar de Deuralli pass op 2700 meter hoogte lopen en daar ergens een lodge nemen voor de overnachting.

Rond acht uur in de morgen verlaten we Jiri en lopen de hoofdweg af.  We hadden al gelezen dat de originele trail aangegeven is met oranje cirkels dus we letten goed op.  En ja hoor, na amper 1 km zien we links van de weg oranje cirkels op bomen die niet te missen zijn en die ons vanaf de stoffige hoofdweg linksaf omhoog het bos in sturen.

En dan begint de eigenlijke wandeltocht.  Wat gelijk al opvalt dat de route goed is aangegeven met duidelijk zichtbare oranje cirkels op bomen, muurtjes of andere goed zichtbare objecten.  En om het helemaal af te maken maakt men vaker gebruik van een oranje kruis om aan te geven dat je daar niet in moet. Keurig toch.

We lopen gelijk stevig omhoog naar de Pattasha kam op 2400 meter hoogte. De omgeving is bezaaid met bloeiende rododendrons in alle maten en kleuren.  Achteraf hadden we deze trektocht ook wel de rododendron trektocht kunnen noemen.  Verder mooie uitzichten op valleien en terrassen waarop door de sherpa's o.a. rijst verbouwd wordt.  Het geheel maakt een verzorgende indruk.

Na twee uurtjes passeren wij een klein tea house waar we even pauzeren en een kop thee drinken. Heerlijke hot lemon thee...dat wordt de thee die we de komende dagen het meeste zullen drinken.

Vervolgens beginnen we aan de afdaling naar Shivalaya waar we via een lange hangbrug  rond het middag uur aankomen en we bij de supervriendelijke eigenaar van  de Sherpa Guide lodge de lunch gebruiken. De lunch bestaat uit een krachtige  rara noodle soup, vegetarische  momo's en gekookte aardappelen in schil.  Daarna kun je er weer een tijdje tegen.  

Wat  is een momo ?   Klik hier.

Dan na de lunch lopen we verder stijl omhoog in de richting van de Deuralli pass op 2700 meter hoogte. Vanaf Shivalaya betekend dit 1000 meter de hoogte in en we hebben in de ochtend al 400 meter geklommen. Na ongeveer 2 uurtjes komen we bij een eenvoudige lodge waar we besluiten een kleine theepauze te houden.  Vanaf hier zijn het nog ongeveer 2 uurtjes naar de top maar ik ( Jos ) heb er voor de eerste dag eigenlijk genoeg van en we besluiten na enig overleg om in deze lodge te overnachten.  We liggen mooi op schema en we weten dat met name in de namiddag het weer in Nepal razendsnel kan omslaan en we zien buiten  al opkomende mist opdoemen, dus lekker bij het houtvuur bij vriendelijke Nepalezen die ons uitnodigen bij hun in de keuken het avondmaal ( dalbath ) te nuttigen.  Daarbij nog eens twee levendige super leuke nieuwsgierige kindertjes en de uren vliegen om.   Deze dag is in ieder geval al geslaagd en zoals gebruikelijk in

Nepal, na het avondeten vroeg onder de wol.

de oranje cirkels zijn goed te zien.

dinsdag 7 maart

Sangbadana naar Kenja.

Start 2200 meter hoogte, 650 meter omhoog en 1330 meter omlaag.

Afstand  18,33 km.   8,5 uur lopen.

Route wikiloc

Na een goede nachtrust zijn we al vroeg uit de veren, in de keuken is

het lekker warm bij het houtvuur waarop ons ontbijt al klaargemaakt wordt.   Vers brood met honing, jam en porridge, een soort havermoutpap.

Daarbij weer de bekende hot lemon tea en de eerste bodem is gelegd.

Bij het vertrek krijgen we ieder een zogenaamde gelukssjaal om, dat is

echt aardig. Vervolgens gaan we op pad voor onze tweede wandeldag.

Prachtig zonnig weer, we hebben er zin in. 

Eerst gaat de route nog ongeveer 500 meter omhoog naar de

Deuralli pass op 2700 meter hoogte om vervolgens af te dalen naar

het plaatsje Kenja op 1600 meter  waar we in elk geval vandaag willen eindigen.

De route naar de Deuralli pass is schitterend door soms dicht rododendron bos

of illustere mos bossen waar je elk moment elfjes en kaboutertjes in verwacht

tegen te komen.   Soms passeren we kleine gehuchtjes of alleenstaande

huisjes met gebedsvlaggen van de oorspronkelijke sherpa bewoners.

Aangekomen boven aan de pass vallen de nieuwe mooie lodges op die na de aardbeving gebouwd zijn.

In een van deze lodges gebruiken we een kleine maaltijd waarna we aan de

lange afdaling naar Kenja beginnen.

De afdaling is een genot en gaat door sappige velden, terrassen en

weiden met mooie uitzichten.  Zoals wel vaker ontmoeten we onderweg

groepen van schoolkinderen op weg naar of van school. 

Deze kinderen lopen elke dag gemiddeld twee tot drie uur van en

naar school. Dikke kinderen heb ik in Nepal niet gezien, dat kan ook niet

wanneer je elke schooldag  dergelijke afstanden moet lopen. 

Opvallend is dat ze over het algemeen best al goed Engels spreken,goede zin

hebben en lachend over de bergpaden lopen c.q. rennen. 

We vonden het leuk erg om met jullie samen stukken op te lopen. 

Namaste!

Vervolgens komen we in het dorpje Bandhar wat een rommelige

indruk op ons maakt.  Hier willen we een kop thee drinken maar dat is

niet zo eenvoudig.  We vragen her en der naar een tea house maar

worden zonder resultaat een beetje van  kastje naar de muur gestuurd.

We vinden dus geen tea house of we moeten weer een eind terug lopen

en daar hebben we geen zin in. Omdat we zelf genoeg drinken bij hebben besluiten we door te lopen en wat schetst onze verbazing?

Wanneer we Bandhar net achter ons gelaten hebben zien we links

van de weg een keurige nette lodge liggen waar we ( uiteraard)  weer

een lekkere hot lemon tea drinken.  Of de mensen uit Bandhar weten

niet wat er buiten hun dorp gebeurt of ze gunnen een ander niks en

proberen je steeds naar een "bekende" van hun te sturen. 

Ook dat is Nepal.

Vervolgens lopen we via mooie stukken "Nepali flat" naar beneden in de richting van Kenja waar we een grote hangbrug over de Likhu Kola rivier oversteken op 1570 meter hoogte.  We zijn dus weer ruim 1000 meter gedaald.

Aangekomen in Kenja is de eerste keer controle van onze  Tims card. Nou ja controle.. Opeens staat er iemand voor ons die van alles naar ons roept. Hij ziet eruit als...nou ja als wat eigenlijk...in elk geval is hij gewoon gekleed als ieder ander en in eerste instantie denken we dat hij ons zijn diensten wil aanbieden. Lodge aanbieden, drager aanbieden, gids aanbieden, noem maar op. Dus willen we gewoon doorlopen maar die vlieger gaat mooi niet op.  Control! Control! en wijst naar een gammel tentje naast de weg. En dan valt het Nepalees kwartje. We gaan naar de tent en zien een schrift waarin we onze naam en paspoortnummer moeten invullen. Dat doen we keurig en de goede man is zichtbaar opgelucht.  Leuk om te zien dat een paar uur voor ons zich drie Duitsers van respectievelijk 64-65 en 72 jaar oud zich ook hebben ingeschreven.  En laten we daar later een paar dagen samen mee op trekken.  We zijn dus niet de enigen.

Vervolgens besluiten we in Kenja in de New Everest  Lodge te blijven  voor de nacht.  Vanaf Kenja gaat het morgen 2000 meter omhoog naar de Lamjura pass op 3500 meter hoogte en het lijkt ons beter om goed uitgerust aan deze klim te beginnen en na het diner duiken we rond 8 uur het bed in.

woensdag 8 maart.

Kenja naar Dakchu      Start 1600 meter hoogte.

Afstand 8,5 km. 7,2 uur, klimmen 1400 meter, dalen 100 meter.

Route Wikiloc

Vandaag wordt het klimmen geblazen.  Vanaf Kenja is het 2000 meter omhoog naar de Lamjura pass op 3600 meter hoogte.  Na het ontbijt vertrekken we omstreeks 08.00 uur.  Het is wederom stalend weer.  Tot nu toe zijn we verwend met het weer. Een kleine vuistregel is dat we elk uur ongeveer 250 meter klimmen. Dat doen we op ons gemak in een gestadig rustig tempo.  Elk uur stoppen we om iets te drinken of een kleine snack te eten.   Vandaag zullen we wel zien of we de top van de pass halen of niet.  We weten dat bij de pass zelf een lodge is en er op ongeveer 500 meter onder de top ook nog  lodges zijn in het gehucht Dakchu.

In eerste instantie gaat het pad erg stijl omhoog.   Soms over uitgehakte rotsen, dan weer over keien of over gewoon stukjes stijl zandpad.  Mooie uitzichten zijn ondertussen standaard, kleine sherpa huisjes met gebedsvlaggen, rododendrons en nog eens rododendrons, je raakt er niet op uitgekeken.  Verder gaat er geen uur voorbij of je komt wel langs een tea huis.  Deze route maakt deel uit van een eeuwenoude handelsroute en dat is nog goed te zien.  Trekkers zoals wij kom je echter maar mondjesmaat tegen op deze route maar daarom zie je wel vaker redelijk wat lokale bevolking en niet te vergeten.. de ezels...die als pakezel fungeren en met tientallen achter elkaar lopen.  Ze hebben altijd voorrang en dat weten ze ook.  Wanneer het pad breed genoeg is kun je er langs. Zo niet dan dien je maar geduld te hebben tot de ezels er een beetje de pas inzetten.  

En zo klauteren we verder tot een uur of 12 waarna  we lunchen  in een tea house. 

Daarna weer stug verder klauteren. Je merkt dat je hoger komt. Het wordt kouder en de rodo's bloeien hier iets minder of zitten nog in de knop.  Dan rond half drie komen we in het gehucht Dakchu waar de laatste lodges zijn voor de top van de pass.  En dan vinden we het goed geweest.  Doorlopen betekent nog zeker dik twee uur als het niet drie uur zijn.  We zitten op schema omdat we morgen tot Junbessi willen lopen en dat halen we ook vanaf dit plaatsje.  We vragen eens links en we vragen eens rechts naar een goede lodge en we worden doorgestuurd naar nog een  redelijke nieuwe lodge een stukje hogerop.    Die ziet er goed uit met een vriendelijke eigenaresse.  En aangezien de zon nog lekker schijnt kunnen we hier onze bezwete shirts aan de waslijn ophangen en onze wandelschoenen laten uitzweten.   Morgen is weer een dag.

Donderdag 9 maart.  

Dakchu naar  Junbessi.          Klimmen 650 meter, dalen 920 meter

Afstand  1   8,25 km,   5.15 uur 

Route wikiloc.  

Afstand  2   3.95 km,  1,40 uur

Route wikiloc                                   

Het ontbijt is meestal zoals gewoonlijk.  Porridge, toast of Tibetaans brood met honing of jam en big pot lemon tea. 

Daarna de laatste loodjes naar de top van de Lamjura pass op 3600 meter.  Nog ongeveer 600 meter naar boven waarna het laatste stuk naar de pass vrij vlak is.  Het weer is goed  en met goede moed gaan we  op weg.  

Het pad gaat geleidelijk omhoog door mosbossen met geregeld een mooi uitzicht op de Himal Himalaya.   Na een uurtje of twee drinken we weer een kop tea bij een klein tea house waarna we langzaam de top naderen.  Het weer is wat minder geworden, koude harde wind en er liggen her en der resten sneeuw.    Ook is maar een lodge open op de Lamjura pass.  Gezien het koude gure weer zijn we blij lager overnacht te hebben en we besluiten snel naar beneden te lopen richting Junbessi, ons doel voor vandaag.

Naar beneden gaat gemakkelijk en na een paar uurtjes zien we Junbessi beneden ons liggen.  We hadden al gelezen dat Junbessi een mooi verzorgd dorp is met diverse goede lodges, een mooie  stoepa en een fraai klooster.   En dat klopt inderdaad.  Na enig zoeken besluiten we te overnachten in de lodge waar we kennis maken maken met drie Duitsers  en die we de komende dagen vaker zullen zien.

Vrijdag 10 maart.    

Junbessi naar Nunthala ( Ringma )

Afstand  18.68 km.  9,5 uur. klimmen 940 meter, dalen 1390 meter.

Route wikiloc.

We mogen vandaag weer zo'n 1000 meter omhoog en 1400 meter omlaag.   Eerst vanaf Junbesi omhoog naar een kleine pass op 3000 meter hoogte.   Onderweg naar deze pass wordt het slecht weer, het begint te sneeuwen en het wordt gevoelig kouder. Vlak voor de pass stoppen we daarom in een kleine lodge waar we bij een kop thee onze dikke jassen gaan aantrekken.

Na het passeren van de pass gaat het lekker glooiend omlaag via het dorpje Solung naar de hangbrug over de Besi Khola rivier op 2600 meter hoogte   Van hieruit weer omhoog naar de Tragsindho pass op bijna 3100 meter hoogte.  Ondertussen is de sneeuw overgegaan in natte sneeuw en regen.  De paden zijn glad en modderig en ook nog eens bedekt met ezelstront en dat is geen pretje.   Stom van ons om onze regenhoezen niet over de rugzakken te trekken omdat we dachten dat het wel mee zou vallen. Mooi niet en op weg naar beneden ging het alleen maar harder regenen.   Dus de eerste de beste lodge naar binnen om daar bij de kachel onze natte kleren en schoenen te drogen.

De lodge eigenaar is super gastvrij en is geen moeite te veel.  Hij blijft geregeld de kachel goed opstoken.  Gezien de vele waslijnen boven de kachel heb ik het vermoeden dat het vaker voorkomt dat mensen drijfnat zijn lodge komen binnenvallen. 

Buiten regent het nog steeds en we krijgen de tijd om met kaarten en wat spelletjes spelen op onze tablet.  Na het eten nog even wat geeuwen en gapen en daarna lekker onder de wol.

Zaterdag 11 maart. 

Nunthala naar Juving

Afstand 7,5 km.  3,5 uur, klimmen 565 meter, dalen 1215 meter.

Route Wiciloc.

Regen en onweer, dat is niet erg wanneer je lekker warm onder je dekbed ligt.   Het regent wel vaker 's nachts in Nepal waarna je 's morgens weer tegen een diepblauwe hemel aankijkt.  Zo niet vandaag.   Bij het ochtendgloren nog steeds regen en een dikke laaghangende mist.  Dan eerst maar rustig ontbijten  in de wetenschap dat het weer in Nepal razendsnel kan omslaan.   Helaas de hele ochtend blijft slecht en is het afwachten geblazen.  Pas tegen de middag klaart het een beetje op en nemen we het risico om toch nog een paar uurtjes van ons traject af te knabbelen naar het volgende dorpje.  Regenjas aan en met de regenhoes over onze rugzakken  gaan we op pad over de modderige paden.  Wanneer we echter een Nepalees meisje aandachtig gehurkt naar haar mobieltje zien staren weten we dat internet en sociale media ook in Nepal niet meer weg te denken is.

Zondag 12 maart.

Juving naar Paiya

Afstand 15 km, 9,5 uur, klimmen 1520 meter, dalen 350 meter.

Route Wiciloc

Vandaag is het Nepalees Holi feest maar dat gaat niet op voor de regio waar wij nu zijn.  Eigenlijk wel jammer, we hadden ons er wel een beetje op verheugd om dit mee te maken. In Kathmandu schijnt dit een groot gekleurd spektakel te zijn.   Dus nu starten we weer gewoon voor een langere wandeldag.  We beginnen op een hoogte van 1650 meter en zullen eindigen op 2750 meter waarbij we tegen het eind van de middag nog een pass(je) oversteken op ongeveer 2900 meter hoogte.  Deze pass kenmerkt zich zoals de meeste passen in Nepal door heel veel vlaggen, erg veel vlaggen zelfs. De paden zijn nog steeds modderig door de neerslag van de afgelopen dagen. Het is constant uitkijken geblazen waar je de voeten plaatst.  De sticks zijn voor ons hier onmisbaar. Ongelooflijk om te zien hoe Nepalezen gewoon op versleten gympjes of teenslippers de spekgladde paden op en af rennen. 

Na een lange wandeldag van bijna 10 uur komen we na de pass in het  gehuchtje Paiya waar we rechts van de weg ( nou ja weg )   leuke blauwe lodges zien liggen die ons wel aanspreken.   Buiten zien we een bord met de tekst " come as a guest  go as a friend"  en we besluiten hier te blijven.

In de lodge maken we kennis met een jonge Japanner die de Jiri route omgekeerd loopt. In zijn eentje.  Hij loopt echt budget, dus zo goedkoop mogelijk en hij vraagt ons de oren van het lijf met name over het controle punt bij Shivalaya.    Wanneer je vanaf Jiri loopt moet je bij Shivalaya entree betalen, wanneer je echter omgekeerd loopt kennelijk niet,  Nepalezen houden er soms een vreemde gedachten gang op na maar hem komt het goed uit.   Verder is hij goed uitgehongerd, hij blijft Dahl Bat opscheppen.    Na het eten kletsen we nog wat na maar het wordt erg koud in de eetzaal en we besluiten vroeg onder de wol te kruipen.  Buiten hangt een koude intense laaghangende mist die begint aan te vriezen.    Daartegen is een dik dekbed toch de beste remedie en slapen doen we goed in Nepal.  Lange wandeldagen in combinatie met lange slaapnachten blijkt goed te werken. Welterusten.

Maandag 13 maart.  

Paiya naar Choplung

Afstand 12 km, 7 uur, klimmen 570 meter, dalen 700 meter.

Route Wiciloc

Het is koud, nog bewolkt en afgelopen nacht heeft het iets hogerop gesneeuwd zo te zien. 

Eerst maar buiten tandenpoetsen, daarna ontbijten en we nemen afscheid van de Japanse jongen die op weg gaat naar Jiri. We wensen hem veel succes.

Na het ontbijt weer op pad. De paden zijn nog steeds modderig en glad door de neerslag van de laatste dagen.   De sticks bewijzen hun dienst nu goed.  Het geeft je toch wat meer grip op de vaak spekgladde en glibberige rotsen.  Het is wel bewolkt waardoor de uitzichten niet altijd je van het zijn.  Maar in de gehuchtjes die we doorkomen is altijd wel wat te zien en te beleven. De schoolkinderen zijn ondertussen  een  vertrouwd dagelijks terugkerend beeld. Steeds gekleed in een schooluniform en steeds lachend en vriendelijk giechelend.  Het valt op dat de schoolkinderen zelden of nooit bedelen. Of ze dat op school geleerd krijgen ?   De kinderen langs de route die kennelijk ziet naar school gaan bedelen meer en vragen geregeld naar "Pen" "Pen" sir.   Ballonnen hebben we wel bij, en soms geven we een paar  weg.

Vandaag lopen we eigenlijk meer naar beneden als naar boven maar wie denkt dat dit gemakkelijker is die vergist zich.  Elke stap naar beneden drukt op je knieën en je voeten. Eigenlijk meer op je tenen die steeds voorin je schoenen drukken/wrijven/knellen.  Door steeds stevig op je sticks te leunen kun je een groot gedeelte van je gewicht wel opvangen, alleen dat merk je na uren dan wel weer in je schouders...altijd wat hè.  Als het even kan lopen we zigzaggend naar beneden of ook naar boven. Afgekeken van de Nepalezen en je ziet het ook wel een beetje aan de uitgesleten paden. Op die manier is de druk op je knieën en voeten veel minder.  Die Nepalezen zijn niet gek.

Dinsdag 14 maart.

Route van Choplung naar  Monjo

Afstand 13 km, 5,5 uur lopen, 750 meter omhoog, 600 naar beneden.

Route Wikiloc

Vandaag gaat het richting Lukla en willen we in de buurt van Pahkding overnachten. Morgen gaat het dan naar Namche Bazaar waar we een rustdag gepland hebben.   Vandaag en morgen zullen twee relatief korte dag etappes worden waardoor we rustig de tijd hebben om een leuke lodge uit te zoeken.  Duidelijk is dat we in de richting van Lukla lopen. Boven ons vliegen vliegtuigen af en aan in de richting van het vliegveld Lukla. We hoeven dus eigenlijk alleen maar de richting van de vliegtuigen te volgen.  Overigens hoeven we niet naar Lukla zelf, vlak voor Lukla buigen we af naar links in de richting van Namche Bazaar.  Dat scheelt weer een flinke klim.   Het is goed uitkijken op de modderige paden die ook nog eens rijkelijk voorzien zijn van de uitwerpselen van de ezel karavanen.  Dat begint wel storend te worden. Geregeld tientallen ezels in beide richtingen die geen  millimeter schuiven.  Maar dat zullen die ezels ook wel van ons denken, dus geef ze eens ongelijk.  Om een uur of twee komen we in het plaatsje Monjo waar we een kop thee nuttigen.  Eigenlijk willen we nog wat verder maar onze

wandelhemel begint weer te betrekken en het lijkt erop dat er nattigheid gaat komen.  We twijfelen....toch doorlopen of niet.  We kiezen eieren voor ons geld en zoeken een lodge.  En zie daar, we vinden een leuke lodge met ruime luxe kamers en eigen douche tegen betaalbare prijs.  En we hebben geen spijt van onze beslissing, niet veel later begint het te regenen.  Dus lekker genieten in de verwarmde serre met hapjes en drankjes.

Eerst zijn wij nog de enigen maar alras komen er meer en meer  trekkers binnen en de lodge raakt behoorlijk vol.  Enkele solo trekkers zoals wij maar ook groepen met gids en dragers.  Het valt op dat de groepen allemaal in het goedkoopste slaapgedeelte liggen, dat zal er ongetwijfeld mee te maken hebben dat het organiserende trekkingsbureau zo weinig mogelijk aan overnachting wenst uit te geven.   Onze "gang" met luxere slaapkamers ligt aan de andere kant van de lodge en is beduidend rustiger. 

Woensdag 15 maart. Afstand 7,5 km.      Route Wikiloc

Van Monjo naar  Namche Bazaar.

De lodge in Monjo had ons al positief verrast met een ruime kamer met eigen (warme) douche waar we gretig gebruik van gemaakt hadden. Bij het betalen bleek dat in deze lodge ook met mastercard betaald kon worden. Eerlijk gezegd, de eerste keer dat we dat meemaakten. Ook in Nepal staat de tijd niet stil. 

Daarna weer op weg voor inmiddels onze  10 e wandeldag.  Het zal niet zo'n lange dag worden maar we verlangen ondertussen toch naar een rustdag om even op adem te komen.

Duidelijk is dat we meer in de "bewoonde wereld" lopen.  De paden zijn beter, de dorpen zijn welvarender en het stikt van de lodges.  Een en ander heeft ook te maken met het feit dat dit de drukke route van Lukla naar het basiskamp van de Mount Everest is.   Deze route hebben we in 2005 ook al gelopen

Zodoende weten we dat voor Namche een nog redelijke  klim van ongeveer 600 meter staat te wachten voordat we in Namche op ongeveer 3400 meter aankomen. 

De planning is om in Namche een dag te blijven om een beetje op adem te komen en om ons voor te bereiden op de klim naar de Gokyo meren.  In Namche is meer als genoeg keus in lodges, variërend van simpel tot zeer luxe.  We verwennen onszelf en nemen een ruime luxe kamer met ruime badkamer in hotel Norline..   De eigenaresse is super vriendelijk en geen moeite is haar te veel.   In de eetzaal is een heuse elektrische kachel aanwezig waar wij onze bezwete kleren boven kunnen hangen om te drogen.  Internet is ook aanwezig en redelijk snel, dus wat wil je nog meer.

Donderdag 16 maart.

Rustdag in Namche Bazaar.

We hebben  ondertussen redelijk wat kleding die wel een wasbeurtje gebruiken kan.  We vragen de eigenaresse of ze een "laundry" weet en dat is toevallig, ze heeft zelf ook een laundry.  Dus geven we haar een zak met vuile was en niet veel later blijkt dat haar "laundry" haar bejaarde moeder is die vlijtig met de hand onze was gaat doen.

Verder deze dag vliegtickets geregeld voor de terugvlucht van Lukla naar Kathmandu op 25 maart.    Nadat we het laatste gedeelte van de klassieke Jiri route door diepe modderpaden gelopen hadden die ook nog eens doorspekt waren met de uitwerpselen van de ezelskaravanen hebben we besloten om deze route in ieder geval niet terug te lopen.   Dat is het voordeel wanneer je op eigen gelegenheid loopt, je kunt a la minute je programma omgooien en de tickets voor de terugvlucht vanaf Lukla waren in no time geregeld.     Nu hadden we nog meer speelruimte om op ons gemakkie naar de Gokyo meren  te lopen.   Dat geeft ook een lekker gevoel.    

En verder lekker een dag de  schuifelende toerist uitgehangen. Kijkje hier en kijkje daar en ons de koffie ook lekker laten smaken.

Wat leuk is om te zien dat "de post"  hier dus gewoon met de Yaks wordt bezorgd.

Net toen wij even buiten van het  zonnetje zaten te genieten kwam een paar Yaks met begeleider de kennelijk bestelde spullen brengen waaronder aardappelen en diverse huishoudelijke artikelen. De eigenaresse controleerde alles en tekende een formulier.  Eigenlijk een beetje als DHL dus.  

Vrijdag 17 maart.

Namche Bazaar naar  Dole.    Start 3400 meter.

Afstand 14,8 km, duur 7,4 uur. Klimmen 900 meter, dalen 400 meter.

Route wikiloc

Vandaag gaan we vanaf Namche in de richting van de Gokyo meren, ons einddoel.  De afstand van Namche naar Gokyo is amper 27 km maar omdat Gokyo op 4800 meter hoogte ligt  doen we verstandig en klimmen we niet meer als ongeveer 500 meter per dag om zo het risico van hoogteziekte zo klein mogelijk te houden.

En wat scheelt dat!  We hebben zowat de helft van onze kleding en onze slaapzakken in het hotel achtergelaten met de belofte dat we uiteraard op de terugweg weer twee nachten in het hotel zullen verblijven.  Gezien de hoogte en de toenemende koude zal het niet waarschijnlijk zijn dat we gebruik zullen maken van T-shirts en korte broek, nietwaar?  Verder hebben we ons vooraf goed geïnformeerd over het al of niet voldoende aanwezig zijn van dekens in de lodges onderweg en ons is verzekerd dat die meer als voldoende aanwezig zijn.  En zo lopen we niet meer 14 kg op onze nek maar met amper 7 en dat voelt niet verkeerd aan.

Het eerste kleine deel van onze route is dezelfde als de route die naar het basiskamp van de Mount Everest voert en dat is te zien. We zijn niet de enigen die 's morgens vroeg vanaf Namche op pad gaan.  Hele groepen lopen voor of achter ons en paniek slaat een beetje toe bij ons.  Die gaan toch niet allemaal naar de Gokyo meren hopen we.   Totdat we bij een splitsing komen en we een bordje naar links zien met dat daarop "way to Gokyo"  en naar de andere kant "way to BC" . En gelukkig lopen de meesten, op een paar uitzonderingen na, in de richting van BC.  Het wordt gelijk weer lekker rustig op onze route.  Niet dat we mensenschuw zijn, maar zo druk hoeft het nu ook weer niet.

De weg gaat gelijk flink omhoog over redelijk goede paden. Een sherpa die vlakbij ons loopt en kennelijk om een praatje verlegen is vergezelt ons verder  in de richting van Dole en dat is wel prettig. De uitzichten worden steeds spectaculairder maar het wordt ook steeds kouder.  Zwaar klimwerk is er eigenlijk niet meer bij. We gaan geleidelijker naar boven en soms zelfs weer wat naar beneden.   Toch nog vandaag ruim 14 km lopen voordat we in Dole aankomen.   Dole is een nederzetting van diverse lodges en we besluiten na enig zoekwerk ons logies op te slaan in de  lodge die ons door de eigenaresse van de lodge in Monjo aangeraden was. Wat bleek...dit was haar zus.  Zo werkt het ook in Nepal.  Iedereen probeert je door te verwijzen naar familie, vrienden etc..  Op zich niks mis mee maar duidelijk is wel dat er in Nepal al vaak een keten is van goed florerende familiebedrijven en dat gaat vaak ten koste van de kleinere lodges. 

Zaterdag 18 maart.

Dole naar Machermo

Afstand 5 km, 3 uur, 500 meter stijgen en 115 meter dalen.

Een klein stukje is het maar van Dole naar Manchermo op 4400 meter hoogte.

Echter om aan de hoogte te wennen stoppen we in Manchermo om vervolgens een dag later naar Gokyo te lopen.   We zien duidelijk dat we hoger komen. Geen rododendrons meer en geen bomen. Het landschap wordt extremer maar met schitterende uitzichten op de ons omliggende reusachtige bergen. 

En langzaam komt er meer en meer sneeuw.  Tijd voor de sneeuwbril op te zetten. Zonder gaat beslist niet en kan tot ernstige schade aan je ogen leiden. En ook de lippenbalsem komt nu goed van pas. Daar was ik overigens wel iets te laat mee met als gevolg een klein blaasje op de lippen maar gelukkig bleef het daarbij.

De uv straling is op grote hoogte zeer intensief dus gewoon op tijd je lippen beschermen is het devies. Verder  schieten we lekker op en al redelijk vroeg in de middag komen we in Manchermo, een nederzetting van diverse lodges.  

We zien een lodge met aparte slaapkamers aan de buitenkant en dat spreekt ons

wel aan. Verder zijn de slaapkamers verrassend warm en dat spreekt ons nog meer aan.  Foutje, bedankt. Zo gauw de zon weg is daalt  de temperatuur onmiddellijk met rasse schreden in de slaapkamers. IJzig koud wordt het en

's morgens staan er mooie dikke ijsbloemen op de ruiten. Maar wat wil je ook op ruim 4400 meter hoogte nietwaar?   De lodge eigenaar is zoals gebruikelijk zeer vriendelijk.  We  hebben verder gezelschap van een ruim 70 jarige Canadees die terugkomt van Gokyo Ri en weet te vertellen dat het daarboven verry verry dirty

cold is en hij daarom na een dag weer naar beneden gaat. Goed om te weten.  We eten wat en zitten samen nog wat rond de kachel waarna we onder de wol kruipen.  Tot morgen.

Zondag 19 maart

Manchermo naar  Gokyo.   Start 4400 meter, finish  4750 meter.

Afstand 7,6 km, duur 4,5 uur, klimmen 475 meter, dalen 110 meter.

Route wikiloc

Vandaag gaat het naar de eindbestemming Gokyo met de daarbij behorende meren.  In totaal zijn er 5 meren. Twee liggen voor Gokyo zelf, het derde meer bij Gokyo  en achter Gokyo nog twee. Die hebben ze logischerwijs Lake 4 en 5 genoemd.   We hadden echter al gehoord dat alleen het eerste meer "open" was en de rest nog bevroren.  We zullen zien. De weg naar Gokyo is prachtig, we worden omringd door hoge bergen.  Het weer is wisselvallig en koud  maar het blijft droog.  We lopen over sneeuwvelden waar trekkers voor ons een pad gelopen hebben. Dat lijkt makkelijk maar is het niet echt. Goed uitkijken waar je de voeten plaatst want anders zak je gemakkelijk weg in de soms diepe sneeuw. De uitzichten worden steeds spectaculairder.  Links en rechts naast je bergen van ruim 6000 meter hoog en uitzicht op de karakteristieke  Ama Dablam die 6812 meter hoog is. 

Op onze kaart hadden we al gezien dat alleen het eerste deel wat omhoog gaat en de aanloop naar de meren en Gokyo vrij vlak is.  En dit is ook zo.  Het valt allemaal reusachtig mee en tijd zat om van de omgeving te genieten. Her en der staan overigens zogenaamde "steenmannetjes" die je de weg wijzen.  Maar verlopen is eigenlijk niet mogelijk. 

En dan naderen we het gehucht Gokyo en gaan we op zoek naar een goede lodge en dat valt nog niet mee.  De lodge die ik van tevoren op internet had uitgezocht viel zwaar tegen. Hartstikke druk en chaotisch  met  een grote groep trekkers.  Dat wordt niks.  Tussen de lodges lopen smalle paden door de  diepe sneeuw en we hoppen zo van lodge naar lodge en uiteindelijk zien we de Cho Oyu lodge, een kleinere lodge waar een paar jonge trekkers gezellig rond de kachel zitten. Het klikt meteen en we besluiten hier te overnachten. Een gouwe zet, we worden aan alle kanten bemoederd door de oudere lodge eigenaresse. Wat een goed mens.  Ze sleept de ene na de andere dikke deken naar onze slaapplaatsen, bang als ze is dat we het koud zullen hebben. En buiten is het koud, ijzig koud, maar hebben we een prachtig uitzicht op de Cho Oyu  met 8200 meter de zesde hoogste berg ter wereld. Uiteraard maken we buiten snel wat foto's en dan weer snel naar de warme kachel binnen.  We zitten samen met een Canadees, een Duitser, een Spanjaard en dus ook een Hongaarse en Nederlander rond de kachel. Dat is het super leuke aan wandelen door Nepal, je komt de hele wereld tegen en allemaal spreken ze jong of oud, dezelfde taal en hebben we de grootste lol. 

Maandag 20 maart.

Gokyo naar Dole.

Afstand 13 km, 6,5 uur.  240 klimmen en 970 omlaag.

Wat gaan we vandaag doen ?  We zijn redelijk vroeg op en kijken naar buiten en zien dat er wel wat bewolking is rond de top van Gokyo Ri. We twijfelen of we de beklimming van Gokyo Ri gaan doen.  Het heeft weinig zin om naar boven te gaan en dan geen uitzicht te hebben.   We besluiten om eerst naar de heuvelrug boven de Ngozumpa gletsjer te klimmen. Nou ja, klimmen is een groot woord. Het zijn amper 100 meter die je nog omhoog moet en dan bevinden wij ons op bijna 4900 meter.  

Het uitzicht naar beneden op de gletsjer is adembenemend!!!. Fantastisch wat een uitzicht en wat voelt een mens zich daar klein. De gletsjer is de grootste van Nepal, maar liefst 36 km lang en wordt gevoed door de  zesde hoogste berg ter wereld de Cho Oyo die we ook zien.   Op weg naar de gletsjer zien we dat de bewolking rond de top van de Gokyo Ri snel toeneemt en denken we dat we de juiste beslissing genomen hebben. We blijven ons vergapen aan het uitzicht. We zien een klein "topje" met  de welbekende gebedsvlaggetjes en we gaan ieder een keertje door de diepe sneeuw naar boven.

Na een halfuurtje van het uitzicht genoten te hebben gaan we terug naar de lodge waar we nog een kop thee nuttigen.  De jonge Duitser is ondertussen wel naar

de top van Gokyo Ri vertrokken die echter al gehuld is in bewolking.  

Wij besluiten om terug naar beneden te gaan. We hoeven nu geen rekening

meer te houden met de hoogte en kunnen flink doorlopen om in Dole te komen om dan een dag later naar Namche te marcheren.  Zo gezegd zo gedaan. 

In omgekeerde richting lopen ziet alles heel anders uit en genieten we weer van de spectaculaire uitzichten.  Het is weliswaar koud maar het zicht is redelijk.  

Tijdens de afdaling hebben we een hele leuke ontmoeting met vier Israëlische

jongens waarvan eentje Hongaarse grootouders heeft en spontaan een bekend Hongaars liedje voor Manci begon te zingen. En dat op 4500 meter hoogte in de Himalaya!

Daarna dalen we verder af maar de paden zijn vaak spek en spekglad. 

Overdag dooit het een beetje en 's nachts vriest alles weer op met als gevolg

sommige spekgladde passages.   Dan kom je erachter dat naar beneden lopen

niet altijd sneller gaat als naar boven.    We besluiten dan ook al snel onze anti slip zolen aan te trekken die je over de wandelschoenen moet trekken.  Het zijn van die goedkope dingen van de Hema.  En zo schuifelen we verder naar beneden en

komen eerst weer in Manchermo waar we op de heenweg eerder overnacht hebben. Nu lopen we echter lekker door in de richting van Dole.  In Dole nemen we nu onze toevlucht in de kleine River Side lodge.  Niet dat de vorige lodge niet goed was maar we laten ook anderen graag van ons profiteren.   Na het avondeten hangen we nog even rond de kachel waarna we weer lekker onder de wol kruipen.

Letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt van de trek met enkel foto's van de gletsjer en omgeving.

Een hele mooie ontmoeting met drie Israëlische jongens  waarvan de achterste jongen spontaan een Hongaars liedje voor Manci begon te zingen.

Dinsdag 21 maart

Dole naar Namche Bazaar.

Omhoog 500 meter, dalen 1075 meter

afstand 13,5 km,  lopen 6,5 uur

Na het ontbijt vertrekken  we lekker vroeg om weer naar Namche te lopen waar we tegen de middag hopen aan te komen.    Bij het inpakken van onze rugzakken maken we een echte blunder.  Het zonnetje schijnt lekker en we lopen toch naar beneden dus hebben we onze anti-slipzolen niet meer nodig denken we en geven die aan de lodge eigenaar.  Immers bij het omhoog lopen was dit gedeelte ook goed te doen en de man is er blij mee.

Dus gaan we op pad en genieten van de uitzichten.   Echter halverwege bij wat beschaduwde stukken is het bij sommige afdalingen weer spek en spekglad.  Eigenlijk niet te doen. Gewoon op de kont af en toe naar beneden glijden is nog het beste.

En dan gebeurt het opeens toch...roetschhhh en ik maak  zowat een dubbele salto achterwaarts en kwak op mijn rugzak. Met alleen wat schaafwondjes en gescheurde kleding loopt het gelukkig nog goed af.  Overeind komen is nog een hele toer. Eerst rugzak af doen, dan overeind schravelen, wondjes likken en rugzak weer omdoen.

En vloeken natuurlijk dat we die zooltjes weggegeven hadden, gewoon dom. Of die zooltjes echt geholpen hadden betwijfel ik wel een beetje maar het was in elk geval beter als niks geweest.     Maar we zijn niet de enigen. Een jong koppel komt even later op handen en voeten naar boven gekropen.   We zijn later toch blij dat lager de gladheid voorbij is.

We nemen de lunch weer bij dezelfde lodge als op de heenweg. De eigenaresse herkent ons en vraagt hoe het was. Antwoord van ons: "cold cold cold"  waarop ze in lachen uitbarst.  Ik heb het idee dat het begrip "cold" voor de gemiddelde Nepalees toch ietwat anders is als ons begrip van  kou.

Vanaf deze lodge heb je een trouwens een fantastisch uitzicht op de Himalaya en de Ama Dablam die 6812 meter hoog is.  Deze berg heeft een duidelijk herkenbare karakteristieke "kop" en zie je wel vaker wanneer je in deze regio wandelt en we hebben uiteraard wat foto's van deze majestueuze berg gemaakt.

Daarna lopen we verder naar beneden richting Namche. Het wordt beduidend warmer en groener om ons heen met weer geregeld bloeiende rodos.   We krijgen gezelschap van een Engelsman van dik in de 70 die al weken door de Himalaya trekt en nu op weg is naar Namche waar hij met vrienden heeft afgesproken. Hij praat honderduit en blijft consequent zijn tempo lopen. Mijn praatjes worden echter minder en op enig moment  moet ik lossen, ongelooflijk wat loopt die man gemakkelijk.   Dat valt wel vaker op in die regio.  Afgetrainde 70 plussers die als een kievit het jong spul voorbij lopen. Met zware rugzak op de nek, ook dat nog.

Maar niet lang daarna zien we in de diepte het hoefijzerige dorp Namche liggen.  We zijn er gelukkig, denken we. Jammer dan, we maken weer een fout en dat kost ons een uur extra lopen.  Zonder dat we het in de gaten hebben lopen we de kleine afslag naar links voorbij die stijl naar beneden  Namche in voert.  We denken dat die afslag later komt. Niet dus. Dus lopen we keurig over de bovenste ring van het "hoefijzer" buiten om Namche. Maar wat niet komt is de afslag naar beneden. Pas als we achterom kijken zien we de kleine afslag liggen met bijbehorende "boulevard" ahum.. liggen.   Maar nu is het te laat om om te draaien dus we lopen door tot aan het andere eind en gaan daar uiteindelijk naar beneden. Komen dan aan de verkeerde kant van Namche uit en moeten dan weer terug omhoog naar de andere kant waar ons hotel ligt.

Moraal van het verhaal.  Altijd opletten en niet te gauw denken dat je wel goed zit.

Maar eind goed al goed, we komen uiteindelijk toch weer bij ons eerdere Hotel Norline waar onze suite weer voor ons gereserveerd is. Douchen!!!

Woensdag 22 maart

Rustdag in Namche Bazaar.

Wat doen we vandaag?   Eerst krijgen we onze kleren terug die we in het hotel achtergelaten hadden. Alles een beetje sorteren en verder weer een beetje door Namche Bazaar kuieren, eten chicken wings in een restaurant en pinnen nog wat geld.  Dat is trouwens ook beter geworden.  Er zijn nu zover ik kon zien twee pinautomaten waar je ook met Mastercard geld uit de muur kan trekken.  Dan voor het hotel op een bankje, lekker in het zonnetje,  een lekker Nepalees biertje waar niks mis mee is.  5 euro is ook niet mis maar als je bedenkt dat dit pilsje op de rug van een Yak naar boven is gebracht dan is dat toch wel weer begrijpelijk.  Proost.

Donderdag 23 maart

Namche Bazaar naar Benkar.

Afstand 8,5 km, lopen ongeveer 4 uurtjes.

gps route

Vandaag vertrekken we vanaf Namche  richting Lukla.  De afstand van Namche naar Lukla is eventueel wel in een lange dagetappe te doen.  Met 10 a 12 uur wandelen moet het wel te doen zijn. Wij hebben er echter voor gekozen om deze afstand in 2 dagen te doen. Enerzijds omdat het de laatste dagen vast tarief was dat in de middag de bewolking toenam, het fiks kouder werd, er neerslag viel en dat wilden wij voorkomen.  Dus lekker starten in het zonnetje en ergens halverwege een leuke lodge zoeken. Niks haasten maar lekker genieten van de omgeving.  We komen weer door dezelfde dorpjes als toen we gekomen zijn.  En toch lijkt het anders. De uitzichten zijn nu van een andere kant.  We beginnen dus gelijk aan de lange afdaling en dat  schiet lekker op.  Halverwege komen we weer bij het "viewpoint" vanwaar je met goed weer de Mt' Everest kan zien.  En het is goed weer, en tussen de bomen door zien we een glimp van de hoogste berg ter wereld. We missen wel de karakteristieke "pluim" die normaal boven de Everest te zien is. Waarom nu niet? Geen idee. Wel een beetje jammer want die pluim hoort er eigenlijk gewoon bij. Na wat foto's geschoten te hebben lopen we door over vrij goed begaanbare paden. Tal van trekkers komen ons nu tegemoet en steeds is het " hello how are you ? "   en steevast is het antwoord en ook al ben je kapot en bekaf  "fine and you ? "  and have a nice day..   Dat is het leuke aan wandelen in Nepal. Je komt overal gelijkgestemden uit de hele wereld tegen. Jong of oud, blank of bruin, het maakt niet uit.  In de lodges is het vaak een gezellige boel en met "knoken Engels" kom je al een heel eind.  

Het schiet op, we drinken ergens bij een tea house een kop thee en we lopen daarna rustig verder richting het middaguur.  Weer over lange hangbruggen. We zijn ondertussen de tel kwijtgeraakt, zoveel zijn we de afgelopen weken overgestoken. 

Over hangbruggen lopen, er is niks spannends aan. Die dingen zijn oerdegelijk en je hoeft niet bang te zijn dat ze opeens afbreken of zoiets.   Wel willen ze nogal eens flink wiebelen waardoor het lijkt of je over het dek van een schip loopt bij heftige golven.  Dus het is wel zaak om een beetje snel door te lopen want anders zou het wel eens kunnen dat je zeeziek wordt op een hangbrug in de Himalaya. En met zo,n verhaal kun je beter niet thuis komen. Daarnaast is het zo dat  ezels of yaks uit tegenovergestelde richting voorrang hebben en dat ook weten.  Dus het is vaak inschatten van "haal ik het nog of niet? "   Beter is het dan om wat geduld te kweken, die dieren schuiven geen millimeter.    Dit in het kort iets over de vele hangbruggen in Nepal.

Dan komen we in het gehucht Benkar net voor  Phakding waar we ergens willen overnachten. Dus we kijken alvast een beetje uit naar een geschikte nette lodge. Ook al omdat, ja hoor, het zonnetje al weer weg is, en het al weer fris begint te worden.    We hoeven niet lang te zoeken. We zien een lodge waarvan de eigenaresse vlijtig de ramen aan het wassen is. Dat is een goed teken, iemand die de ramen wast in Nepal is een proper iemand. 

Niet druk, we zijn eerst de enigen maar even later komt nog een jong Amerikaans stel binnen waar we lekker wat mee gebabbeld hebben.  Dat is ook het leuke aan Nepal. Je komt zowat de hele wereld tegen.

Daarnaast nog een leuk springerig en ondeugend Nepalees meisje. Kinderen zijn over de hele wereld hetzelfde.

Vrijdag 24 maart

Benkar naar Lukla.     Afstand 14 km,  ruim 5 uur lopen.

gps route.

Laatste etappe  vandaag naar Lukla en het zal niet zo'n lange dag worden. Een uurtje of 5 op ons gemak.  We nemen afscheid van de super vriendelijke lodge eigenaren en we krijgen weer geluksjaals om die ons verder moeten behoeden voor ernstig en ander vreselijk ongemak.  Tot nu toe heeft het geholpen.   We lopen bij stralend zonnig weer richting Lukla waar we morgen de terugvlucht naar Kathmandu geboekt hebben.  Uit tegengestelde richting is het al vrij druk op de route met trekkers die waarschijnlijk op weg zijn naar het basiskamp van de mount-everest. Moet zeggen dat ons de minder drukke routes naar Gokyo en Jiri ons beter beviel.  Hier is het al soms een beetje zwaan kleef aan lopen en het echte hoogseizoen moet nog beginnen. Maar enfin, we lopen fluks door over goed begaanbare paden. We merken goed dat we echt al gewend zijn aan het lopen met een zware rugzak, Het lijkt soms of we vleugeltjes hebben.   Of ruiken we de stal ?  Sommige stukken komen ons wel een beetje bekend voor uit 2005 maar verder is het allemaal veel meer toeristisch geworden. Veel luxe lodges en eetgelegenheden. Toerisme  is hier big business.  Op drie uurtjes lopen van Lukla komen we bij de splitsing naar Jiri waar we ongeveer 10 dagen eerder vandaan gekomen zijn.  Een beetje weemoedig gevoel.  De route vanaf Jiri was zwaar maar zeker heel mooi en we zijn blij dat we die route gelopen hebben.  Maar nu dus nog maar drie uurtjes naar Lukla, het einde  nadert.   En dan, na een laatste flinke klim voor Lukla....Yessss de toeganspoort herkennen we van 2005.  Verder is Lukla een nederzetting van lodges en andere toeristische winkeltjes. Een beetje Valkenburg maar dan anders.

En dan... op zoek naar een lodge in Lukla voor de komende nacht.  We wisten al dat er diverse goede lodges in Lukla zijn met inpandige badkamer. Want dat wilden we ondertussen wel. Gewoon lekker warm douchen en de stof uit de oren en neus spoelen.   Halverwege de "hoofdstraat" valt ons een lodge op die totaal afwijkt van de normaal gangbare lodges in Nepal. De Khumbu lodge is een soort glaspaleis en voorzien van een moderne inrichting. Aan de overkant is verder een modern Europees koffiehuis gelegen.   Dat lijkt ons wel wat.  We vragen naar de prijs en die is 2500 roepies voor een kamer met badkamer. We kijken eerst nog even naar wat andere lodges in Lukla maar besluiten al snel terug te keren naar de Khumbu lodge.  Mooie kamer en moderne badkamer. Douchen kan heerlijk zijn.  En wat blijkt ? het koffiehuis aan de overkant is van dezelfde eigenaresse die vloeiend Engels spreekt en super maar dan ook super aardig is. Geen moeite is haar te veel.  We eten smakelijk in het koffiehuis en 's avonds wordt een lekker warm houtskoolvuurtje voor ons aangemaakt. Lief.!

Zaterdag 25 maart

Het zit erop, we vliegen terug naar Kathmandu

We hebben de vlucht om zeven uur in de ochtend en onze lodge eigenaresse begeleidt ons naar het vliegveld.  Dat lijkt ons eerst overbodig maar dit was het achteraf niet.  Naar het vliegveld is het amper 5 minuten lopen en dan begint de pret.  Eerst binnen formuliertje invullen en rugzakken afgeven ter controle.  Gewoon chaos maar denkelijk heeft onze lodge eigenaresse  iets te vertellen. Ze praat met de beambten, krabbelt wat op een papiertje en wij krijgen even later een ticket met een grote 1 erop.  Dat betekend "flight 1"  Er zijn dus meer flighten want het is best druk.  En daar staan we dan met tientallen mensen naar buiten te kijken. Het wordt 7 uur, het wordt halfacht en ja hoor even voor acht komt er een vliegtuig aan die voor onze neus zowat land.  En dan gaat het supersnel, zo snel zelfs dat als je niet maakt dat je rap buitenkomt je het vliegtuig wel eens zou kunnen missen.    

FLIGHT1 !  FLIGHT1 wordt er geschreeuwd en we rappen ons naar buiten waar de passagiers van het vliegtuig nog aan het uitstappen zijn. De laatste eruit en wij gelijk erin samen met nog ongeveer 15 anderen want dan is het vliegtuig vol.  Onze rugzakken waren ondertussen ook al in het vliegtuig gedropt. 

We zitten, krijgen een snoepje en even later hangen we al in de lucht voor een vlucht van amper 35 minuten met prachtige uitzichten op de Himalaya. 

Op vliegveld Kathmandu gaat het ook snel en voordat we het weten staan we buiten met onze rugzakken op zoek naar een taxi die ons naar het hotel brengt. We worden belaagd door taxi chauffeurs maar dat zijn we inmiddels gewend, ik speel het spel gewoon mee en ding de helft van de prijs af. Alleen die vlieger gaat ook niet meer op. Er zijn toch wat zaken veranderd.  De officiële taxi's staan allemaal op een plein en hanteren vaste prijzen naar de verschillende hotels en deze prijzen staan allemaal keurig op een a-4 en vallen reusachtig mee.  We nemen de eerste taxi chauffeur die ons benaderd heeft.  Hij heeft er eigenlijk het meest zijn best voor gedaan, vinden wij dan en we worden ongeveer drie kwartier later afgezet bij het hotel van onze keuze waarvan ik de naam even vergeten ben.

En dan nog twee daagjes Kathmandu waar we nog wat inkopen doen en ook nog een bezoek brengen aan een mooie botanische tuin. Een oase van groen in een door smog vergeven stad.

Deze reis zit er dan weer op en op... naar een volgende keer?  wie weet?